Van 6 maanden reizen door Azië naar het verliezen van mijn baan

Als mij vorig jaar was gevraagd hoe mijn leven er op dit moment uit zou zien, dan had ik dit scenario nooit verwacht. Ik denk dat dit voor iedereen geldt en dat we allemaal weer uit kijken naar het (nieuwe) normale leven. Tot die tijd moet ik uit zien te vogelen hoe ik hiermee om ga.

 

Backpacken door Zuidoost-Azië

Altijd is het mijn droom geweest om voor een langere tijd op reis te gaan, maar ergens durfde ik de stap niet alleen te nemen. Ik ben inmiddels al 10 jaar samen met mijn vriend en die had deze behoefte niet zo. Totdat hij ineens vorig jaar zei tijdens onze vakantie in Griekenland dat hij wel eens een paar maanden door Azië wilt gaan reizen. Gelijk zijn we hierop door gaan fantaseren en hebben we na onze vakantie de mogelijkheden tot onbetaald verlof opgevraagd bij ons werk. Tot onze verbazing werd dit gelijk goedgekeurd voor juni 2020! Een vriendin van mij wilde wel een half jaar in ons appartementje wonen als we op reis waren. Ik kon niet geloven hoe snel dit allemaal was gegaan en kon niet wachten totdat het zo ver was. Nog even flink wat sparen en benodigdheden aangeschaft. Een ticket zouden we pas later boeken als we er echt helemaal uit waren hoe we de route wilde gaan maken. In maart van dit jaar hadden we tickets geboekt voor 4 juni heen naar Bangkok en 16 november terug vanaf Denpasar.

 

 

Covid-19

Net nadat we onze tickets hadden geboekt, werd bekend gemaakt dat Nederland in een intelligente lockdown zou gaan. Op mijn werk werd het een grote chaos. Als touroperator voor reizen buiten Europa moesten we ervoor zorgen dat klanten zo snel mogelijk vanaf hun bestemming naar huis kwamen. Verder moesten wij boekingen annuleren voor klanten die dezelfde week nog zouden vertrekken en rekening houden met allerlei nieuwe regels voor het boeken van nieuwe reizen. Dit werd uiteindelijk van kwaad tot erger, want nieuwe reizen konden er niet meer geboekt worden en alle bestaande boekingen moesten geannuleerd worden. Daarnaast moesten we allemaal thuiswerken van de minister president, waardoor ik het overleggen en delen van ongeloof met mijn collega’s erg miste. We hebben met het hele bedrijf ontzettend hard gewerkt hebben om alle klanten klantvriendelijk te woord te staan en te helpen waar het kon. Dag en nacht stonden we klaar voor de klant, terwijl er dagelijks meerdere dingen veranderde in het werkschema. We hebben laten zien dat iedereen in zo’n situatie wendbaar is en snel nieuwe dingen aanleert. Ik ben onwijs trots op de prestatie die we leverden. Ergens had ik wel in mijn achterhoofd dat als de reisbranche niet aantrekt buiten Europa, kan mijn eigen reis niet door gaan waarschijnlijk. Toen dit werkelijk werd, hebben we onze tickets omgeruild voor een voucher en met veel moeite voor elkaar gekregen om ons onbetaald verlof te laten vervallen om gewoon door te werken. Maar ik bleef positief, de reisbranche trekt vast snel weer aan en dan kunnen we alsnog op reis en zo’n goed lopend bedrijf met zoveel expertise gaat toch niet zomaar ten onder? Totdat daar het verlossende bericht kwam. Alle medewerkers moesten naar kantoor komen voor een belangrijke mededeling. Ik dacht bij mijzelf, oké dit kan meerdere dingen betekenen. Misschien gaan we wel Europa aanbieden, of voegen we samen met een ander bedrijf? Helaas zat ik fout met mijn gedachten en bleek het toch de ergste uitkomst te zijn. Het bedrijf heeft zijn faillissement aangevraagd en dit is goedgekeurd.

 

 

Opzoek naar een nieuwe uitdaging

Voordat bekend werd gemaakt dat we failliet waren, had ik zeker dit scenario wel door mijn hoofd laten gaan. Stel we gaan failliet, dan is het niet anders. Dan zien we wel weer verder en komt er vast wat anders leuks op mijn pad. En de reis door Azië die gaat er ooit komen, hoe dan ook. In praktijk verloopt dit toch anders dan ik van te voren had gedacht. De eerste paar dagen nadat bleek dat ik geen baan meer had, kwam er een soort van rouwgevoel over me heen. Dit had ik niet verwacht, maar achteraf is dit gevoel logisch. Een bedrijf waar je met zoveel plezier voor gewerkt hebt, bestaat ineens niet meer, een groep collega’s wordt uit elkaar gerukt en je moet tegen je zin in op zoek naar iets anders. Het voelt heel anders dan wanneer je zelf beslist weg te gaan bij een werkgever. Ik heb hiervoor twee tot drie weken de tijd genomen om dit allemaal te laten bezinken voordat ik sollicitaties uit stuurde. Tijdens het sturen van mijn eerste sollicitaties had ik goede hoop dat er iets uit zou komen. Ik weet dat veel mensen op dit moment op zoek zijn naar een baan, maar ik heb een HBO opleiding in de pocket, ik heb werkervaring opgedaan, ik heb een goede brief samen gesteld, mijn CV ziet er goed uit. Toch ontvang ik tot nu toe alleen maar afwijzingen. Voor veel vacatures snap ik dat, omdat ik op veel functies gesolliciteerd heb waarin ik nog weinig ervaring heb of dat buiten mijn branche ligt. Maar voor sommige vacatures buiten mijn branche krijg ik te horen dat mijn opleiding te hoog is. Dat frustreert mij. Ik wil graag werken en deze functie spreekt mij aan, wat maakt het uit dat mijn opleiding te hoog is? Hoort dit niet juist een voordeel te zijn? Tegenwoordig wordt er veelal gekeken naar je ervaring. Dus als je opleiding en vaardigheden goed aansluiten, maar je hebt geen of weinig ervaring, dan ben je zo goed als kansloos. Ik heb al een aantal eerste en tweede gesprekken gehad, maar toch blijk ik niet de juiste kandidaat die zij zochten. De onzekerheid in mij begint daardoor toch wel toe te slaan. Wat kan ik nu eigenlijk, wie ben ik nu eigenlijk? Waarom geven ze mij geen kans en iemand anders wel? Waarom duurt het zo lang voordat ik een nieuwe baan heb? Ik weet dat ik daardoor mezelf gek maak en dat niet moet doen. Een baan komt niet zomaar aanwaaien en het is hard werken. Ik probeer de afwijzingen, waarvan ik dacht echt geschikt te zijn, te zien als een leermoment. Ik geloof dat alles gebeurt om een reden en dat het lot iets anders voor mij in petto heeft. Ik moet het lot de tijd moet geven, maar waarom is dat zo lastig? Misschien omdat ik nu zoveel vrije tijd heb om overal tig keer over na te denken. Toch verveel ik mij niet. Ik merk dat ik het heel leuk vind om blogs te schrijven. In eerste instantie bedoelt om te schrijven over mijn reisverhalen, maar ik merk dat ik het ook fijn vind om dingen van mij af te schrijven. Daarnaast zoek ik altijd wel een klusje waarmee ik mijzelf vermaak of nuttig kan maken. In de tussentijd solliciteer ik gewoon rustig door, ga ik aan de slag met een studieloopbaanbegeleider, bekijk ik of ik cursussen of workshops kan volgen en droom ik weg bij onze reis door Azië die we nog tegoed hebben.

 

#zerotohero #corona #baanverloren #nieuweuitdaging #schrijfhetvanjeaf #blog

 

Rowan PeetoomVan 6 maanden reizen door Azië naar het verliezen van mijn baan

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *